Herfstachtige voorjaarsloop

En dan is het zondag. De dag van de Zandvoort Circuit Run. De dag ook dat het KNMI code oranje heeft afgegeven voor het kustgebied: windkracht  7 of 8 met krachtige windstoten. En regen. Veel regen. Een ideale dag dus om een hardloopwedstrijd te lopen. Not…

Maar ik ga er gewoon voor. Niet voor een snelle tijd, maar voor het uitlopen. Voor de beleving, de sfeer. En voor het trotse gevoel dat ik maar mooi het gevecht met de elementen gewonnen heb (ik ga er gemakshalve maar even vanuit dat ik ‘m ook echt uitloop).

Vooruitblik: Zandvoort Circuit Run

Zondag loop ik de Zandvoort Circuit Run. Ik heb er zin in, de recreatieloop, van 12 kilometer, kent veel afwisseling: rennen overeen circuit, ploeteren op het strand, hollen in het dorp, en als toetje finishen op het circuit van Zandvoort. Hoewel het voor mij een eindje reizen is (ik woon in Zwolle), is het toch een van mijn favoriete loopevenementen.

Rennen in de regen

Het is zaterdag, dus er staat weer een bostraining op het programma van mijn loopgroep. Het regent op het moment dat ik de deur uit moet. Hè bah, ik heb toch liever droog weer en een zonnetje… Helaas kan ik het weer niet beïnvloeden, dus ik heb het er maar mee te doen.

Heel even twijfel ik. Toch maar mijn oude schoenen aan? Is het niet zonde om mijn nieuwe schoenen aan te trekken in het bos, in de regen? Maar ja, mijn andere paar schoenen is niet veel ouder. En die schoenen heb ik niet voor niets gekocht; de voorgangers daarvan waren op.

Blij – teleurgesteld – blij

Ja! Joepie! Wauw! Wat was ik ruim een maand geleden blij toen ik een mailtje kreeg van Runner’s World. Ik was één van de gelukkige winnaars van de limited edition van de Brooks Freedom GTS.

 

 

Uit balans

Vanochtend heb ik een pittige sessie bij de fysio gehad. Het gaat steeds beter met mijn schouder, dus de oefeningen die ik moet doen, worden ook steeds zwaarder. 

De fysio begint altijd met trekken en duwen aan mijn arm, om de beweeglijkheid van mijn schouder te stimuleren en dat heeft zeker effect. Om mij te pesten, houdt ze mijn arm dan in de uiterste positie een tijdje vast. Dat is gevoelig, en onbewust houd ik mijn adem in. Ik hoop dus elke keer dat ze de positie niet te lang vasthoudt, want dan kan ik nog in ademnood komen… Na het trekken en duwen word ik zelf aan het werk gezet: met gewichten stoeien, opdrukken, planken, zijwaarts planken… En steeds langer, steeds zwaarder.

Nou, dat heb ik gevoeld vandaag! In de loop van de dag voelde ik de spierpijn al langzaam opkomen. Gelukkig loop ik niet met mijn schouder, dacht ik nog voordat ik vanavond in mijn hardloopkleding de deur uit stapte voor een duurloop met de loopgroep.

Het is heerlijk weer en ik wijfel of ik een lange tight of een driekwart tight aan zal trekken. Maar ja, het is avond, dus het zal wel snel afkoelen… En het is minder warm dan vorige week… Dus ik kies voor de lange broek. Vol goede moed loop ik naar het verzamelpunt.

Het is druk vandaag. Dat zal vast met het mooie weer te maken hebben. Groep twee vertrekt richting Westenholterbrug. Ik loop samen met Henriët en we kletsen gezellig over de volleybal van onze meiden, over de muziek en over de trainingen voor de halve van Zwolle, die volgende week starten. Ik ga de halve niet lopen, maar ik ga wel meedoen aan de trainingen.

Het is heerlijk loopweer vanavond. Ik heb een klein beetje spijt dat ik mijn driekwart tight niet aan gedaan heb, maar ik heb gelukkig geen last van de warmte. We starten in een heel rustig tempo en iedereen kletst er lustig op los.  Tweetallen worden al kletsend drietallen en regelmatig wordt er geroepen dat we rechts moeten lopen. De trainer heeft het er maar druk mee: lopers in tweetallen in plaats van drietallen laten lopen, lopers uiterst rechts laten lopen… En elke keer weer waaiert de groep lopers uit naar het midden of zelfs de linkerkant van het fietspad.

Ik vraag me wel eens af waarom we met de loopgroep altijd op het fietspad lopen. Het liefst loop ik op het voetpad, en met mij een enkele andere loper uit onze groep ook, maar de trainer kiest steevast voor het fietspad, ook als er een voetpad is. Als het maar enigszins mogelijk is, loop ik toch op het voetpad, ook als ik met de groep loop, maar af en toe lukt dat echt niet. Soms ook is het voetpad door alle lantaarnpalen of losliggende tegels gewoon niet geschikt om te hardlopen.

We lopen via Holtenbroek naar Stadshagen. De route gaat midden door de wijk en er is veel fietsverkeer op pad. Lastig hoor, ben je lekker aan het praten met een loopmaatje, moet je weer ‘fietser voor’ roepen, of ‘fietser achter’, afgewisseld met ‘paaltje!’ of ‘stoeprand’. Toch is het wel belangrijk om elkaar op de hoogte te houden van de obstakels. Dat merken we als we een drempel nemen. Daar wordt niet voor gewaarschuwd -want het is geen hoge stoeprand- maar toch struikelt een aantal lopers bijna. Ze hadden die lichte verhoging niet aan zien komen…

Het eerste deel van de route heb ik heerlijk gelopen. Ik liep zonder problemen en kon de hele weg blijven praten, een teken dat het in ieder geval niet te hard ging voor mij. Maar nu krijg ik het wat zwaarder. We mogen een stuk in eigen tempo lopen en ik ben samen met Betty wat harder gaan lopen. We hebben een boel lopers ingehaald. Nog steeds ging dat zonder moeite en met kletsen, maar nu de weg wat omhoog gaat (we lopen de Mastenbroekerbrug op) merk ik dat mijn arm vermoeid wordt. En door die vermoeide arm (schouder) ga ik wat verkrampter lopen. Ik raak uit balans en het lopen gaat minder soepel. Ik moet werken om vooruit te komen, en dat is zwaar.

Ik laat het tempo wat zakken en ben blij als ik aan de andere kant van de brug ben en de weg weer naar beneden loopt. Tot de tweede rotonde moeten we in ons eigen tempo lopen en dan gaan stofzuigen. Dat is nog een aardig eind. Meestal zijn de stukjes eigen tempo veel korter. Hoewel ik het tempo iets heb laen zakken, loop ik nog steeds een behoorlijk tempo. Er lopen meer mensen achter mij dan voor mij, dus ik mag een aardig stuk stofzuigen. Ik sluit achteraan en blijf daar hangen. Het bevalt me nu wel even, dat rustigere tempo. Dan kan mijn schouder weer wat tot rust komen.

Met een bocht door Stadshagen gaan we weer terug naar Westenholte. Ik worstel nog steeds met mijn balans, door die vermoeider schouder. Het lopen gaat me nu een stuk minder soepel af dan aan het begin van de training, maar gelukkig zijn we er bijna. We gaan het tunneltje in, volgen de Rozenweg en we zien het plein al voor ons opdagen. Maar de trainer heeft een verrassing: in plaats van rechtdoor naar het beginpunt, slaan we linksaf de Papaverweg in. Een extra lus, daar had ik eigenlijk geen zin meer in… 

Dan gaan we rechtsaf de Veronicaweg in en weer rechtsaf de Ridder Zwederlaan. Nu wel naar het plein! Maar nee, wéér buigt de trainer af, rechtsaf de Akeleiweg en dan linksaf een steegje in. Hier is het plotseling donker -geen lantaarnpalen- en de snelheid is er ineens uit. Gelukkig komen we snel in de Anjerweg terecht, waar weer lantaarnpalen staan. 

Dan slaan we linksaf naar de Rozenweg. Gaan we nu wél naar het plein dan? Maar nee, we gaan weer naar links, de Ridder Zwederlaan weer in. Veel lopers beginnen nu wat te mopperen. Niet alleen roken we de stal al en blijven we maar rondjes draaien om die stal, het is ook nog eens niet de meest inspirerende route, al die kleine straatjes. Een stukje mentale training…

Gelukkig gaan we nu rechtsaf het steegje in, de Petuniaweg. Dan komen we uit op ons startpunt. Maar ook nu weer lopen we door. We stoppen niet op het startpunt, tevens eindpunt, maar gaan rechtdoor langs de kerk en lopen weer een extra blokje. Als we dan na dat extra blokje eindelijk weer op het Petuniaplein aankomen, zoeken de lopers snel een lantaarnpaal of ander hulpmiddel op om te gaan rekken en strekken. De trainer heeft er nog steeds geen genoeg van en samen met een handjevol lopers gaat hij nóg een blokje om. Ik houd het nu voor gezien. Als ik thuis kom, heb ik 12,4 kilometer op mijn klokje staan.

Pittige bostraining

Vandaag staat er een training in het Zwolse Bos bij Wapenveld op het programma. Ik heb er zin in, maar ben ook een beetje onzeker. Woensdag was het me in de rug geschoten, waardoor de ik de training van woensdag moest overslaan. Ik voelde me net een oud omaatje en ook donderdag had ik nog flink last van mijn rug. Vandaag is het gelukkig een stuk beter. Geen pijn meer, nog wel een beetje stijf, en ik vraag me af hoe het hardlopen in het bos zal gaan.

Ik sluit me aan bij groep 3 en we gaan op pad. Na een rustig begin stoppen we voor een stukje loopscholing. Halve skippings, hele skippings, dribbelen, sprintjes trekken. Het gaat er fanatiek aan toe en ik heb gelukkig helemaal geen last van mijn rug!

Dan gaan we verder. Het tempo ligt redelijk laag en dat vind ik prima in het bos. Ik ben altijd een beetje bang dat ik een boomwortel niet zie en struikel. Hoewel het met mijn schouder steeds beter gaat, kan ik me nog niet opvangen bij een val, vrees ik…

Het is heerlijk weer. Ik geniet van de mooie omgeving en de frisse boslucht. Wat is het toch mooi dat ik hier kan en mag lopen! Bij een kruising stoppen we. We worden door de trainster in drie groepjes verdeeld en de trainster legt verschillende attributen neer. Leuk! Een circuitje!

Groep 1 mag touwtje springen. Daar hoeft weinig aan uitgelegd te worden. Groep 2 mag sprintjes trekken. Van pion A naar pion B en dan rustig weer terug. Groep 3 gaat ook sprintjes trekken, maar dan in groepsverband. De eerste loper vertrekt alleen en sprint van A naar B om dan achteruit weer (rustig) terug te lopen. Dan sluit loper twee aan. Hij pakt het middel van loper één vast en samen sprinten zij van A naar B en dan samen achteruit weer terug te lopen. Dan sluit loper drie aan… Als het treintje vol weer terug is, mag loper vijf dezelfde route alleen starten, om daarna achtereenvolgens loper vier, drie, twee en één op te pikken. Een kwestie van samenwerken dus!

Mijn groepje begint bij de ‘simpele’ sprintjes. Ik heb de tijd niet bijgehouden, maar voor mijn gevoel gaan we best lang door. Ik leef me helemaal uit tijdens de korte sprints. Dan gaan we wisselen. Wij mogen nu de groepsopdracht doen. Het is leuk om zo te moeten samenwerken en na een onwennig begin gaat het best goed. Ik vind het een leuke oefening. Dan wisselen we weer. Touwtje springen. Daar zag ik wat tegenop, want ik weet niet of ik dat touw wel rond krijg met die frozen shoulder van mij… Maar mijn lichaam heeft een verrassing in petto: ik heb helemaal geen moeitje met het touw ronddraaien en het springen gaat perfect. Fanatiek blijf ik lekker springen. De andere dames uit mijn groepje kijken verbaasd toe dat ik zo lang door kan gaan. ‘Ze is ook een stuk jonger dan wij’, zegt een van de dames. Volgens mij schelen we niet veel in leeftijd, en dat blijkt ook als ik haar ernaar vraag. Ik ben maar drie jaar jonger dan zij is. 

Dan vervolgen we onze weg weer in het bos. De trainster zoekt een rustig stuk op, waar we tweetallen moeten maken van ongeveer hetzelfde niveau. Ik koppel mezelf aan Errol. Deze oefening ken ik inmiddels wel. We lopen als tweetal een rondje in tegengestelde richting. Ik begin snel en Errol begint langzaam. Als we elkaar passeren, wisselen we van tempo.

Het is een grote ronde dit keer, met een deel vals plat en een pittig klimmetje. Ik loop vooraan in mijn groep en Errol loopt in zijn groep ook vooraan. We zijn dus goed aan elkaar gekoppeld. Vier keer lopen we dit rondje. Het is pittig, met dat klimmetje halverwege, maar dat maakt het wel leuk en uitdagend. 

Dan gaan we weer verder. Na een tijdje roept de trainster dat we nu een stuk in ons eigen tempo mogen lopen. Ik ben inmiddels weer helemaal op adem gekomen en versnel. Samen met drie mannen loop ik aan kop en bij de T-splitsing keren we om om te stofzuigen. Nu is het nog maar een klein stukje tot de parkeerplaats. 

Ik heb heerlijk gelopen en mijn rug heeft zich goed gehouden. Sterker nog: na afloop van de training is ook de stijfheid weg! Mijn horloge geeft aan dat ik 9,2 kilometer gelopen heb.

Wennen aan het voorjaar

Het weekend stond in het teken van rokjesdag, als ik de sociale media mag geloven. En dat is ook niet gek, want het was heerlijk weer! Ik heb beide dagen genoten van het lentezonnetje, lui in de achtertuin en wandelend rond de Lemelerberg.

Vandaag was het wat frisser dan gisteren, maar nog steeds heerlijk weer. Dat zorgde wel voor een dilemma: wat moet ik aan tijdens het hardlopen? Ja, als ik gisteren gelopen zou hebben, dan had ik het wel geweten: driekwart broek en t-shirt. Maar ja, dan zou ik overdag gelopen hebben, in de zon. Vandaag loop ik pas na het avondeten. De zon is al verdwenen en het kan de komende nacht gaan vriezen.

Ik besluit het zekere voor het onzekere te nemen en mijn lange broek aan te trekken, gecombineerd met een shirt met lange mouwen. Mijn ondershirt laat ik vandaag wel thuis.

Op het verzamelpunt aangekomen, zie ik dat iedereen met het kleding-dilemma zat. Er lopen mensen met driekwart broek en er zijn lopers met lange broek. De een heeft korte mouwen, de ander draagt lange mouwen. Een enkeling draagt zelfs een jack.

Iedereen heeft er vandaag zin in. Dat is heel anders dan een week geleden, toen we in de kou stonden te wachten op het verzamelpunt. De trainster neemt ons mee naar Stadshagen. We starten in een langzaam tempo, om op te warmen en ik klets gezellig met mijn loopmaatjes. Het is heerlijk loopweer en al snel besef ik dat ik toch best die driekwart broek aan had kunnen doen.

Het blijft vandaag best lang licht. Dat loopt een stuk fijner dan in het donker. Heerlijk die lente! Nog een paar weekjes en we lopen de hele route in het licht. Dat wordt echt genieten. Als het dan ook nog eens elke loopavond mooi weer zal zijn, is het grote genieten compleet! 

Langzaam wordt het tempo wat opgeschroefd. En met het oplopen van de snelheid, loopt ook mijn temperatuur op. Poeh, best wel warm. “Het is altijd weer even wennen met je kledingkeuze als het weer warmer wordt”, zegt een loopmaatje. Dat klopt. De eerste paar loopjes in een warm zonnetje, na de winter, blijkt het altijd moeilijk om de juiste kledingkeuze te maken. Als we een paar weken verder zijn, en al wat vaker met hogere temperaturen gelopen hebben, dan weten we weer wat we aan moeten. Nu is het even behelpen en aanpassen. Gelukkig kunnen mijn benen wel omgaan met wat warmte. Het zou denk ik een groter probleem zijn als mijn bovenkleding te dik was. 

De training bestaat vandaag uit een duurloop. De groep is redelijk groot en er is een klein tempoverschil tussen de lopers. Om toch iedereen het maximale uit zijn training te laten halen, maar de groep niet te ver uit elkaar te laten vallen, geeft de trainster aan wanneer we een stuk in ons eigen tempo mogen lopen. 

De trainster geeft aan tot waar we mogen lopen, alvorens om te keren om te stofzuigen. Voor mij betekent dat eigen tempo lopen versnellen. Ik loop elke keer redelijk vooraan in de groep, en kan dan aan het eind dus de maximale afstand weer terug lopen, om achter de laatste loper weer aan te sluiten. Ik loop zo aardig wat extra meters ten opzichte van de langzamere lopers. 

Na ruim een uur en een kwartier lopen zijn we weer terug bij ons startpunt. We hebben dan bijna 12 kilometer gelopen. Een mooie voorbereiding op de Zandvoort Circuit Run, die ik over drie weken weer loop. De afstand zit er inmiddels wel weer goed in. Ik loop zonder problemen 12 kilometer. Nu mijn snelheid nog wat zien op te krikken. 

Afwisselende training…

Het is droog op het moment dat ik in mijn hardloopkloffie de deur uit stap. Maar daar is ook alles mee gezegd. Donkere wolken hangen veelbelovend boven Westenholte en buienradar belooft dat daar nog wel het een en ander uit zal vallen. 

Toch stap ik de deur uit, voor de training met de loopgroep. Een interval staat er op de planning. Ik weet niet zeker of ik er wel zin in heb, maar ik weet wel dat ik me goed zal voelen als ik na de training thuis onder de douche kan stappen. Dus ik ga er gewoon voor vanavond. 

Een klein groepje SLZ-lopers heeft zich al verzameld op het plein. Allemaal praten ze over het weer, en hoe gek we wel moeten zijn om toch te gaan lopen… Dan start de training. Ik sluit me aan bij groep 2. Trainster Ester vertelt dat we vandaag geen interval gaan doen, maar een duurloop met versnellingen. Met een interval moeten we te vaak stil staan, en dat is niet bevorderlijk voor de spiertjes met dit weer.

Dan vertrekken we. De eerste druppeltjes beginnen te vallen, maar het lijkt nog niet door te zetten. Gelukkig. Maar als we op de Westenholterbrug zijn, heeft Moeder Natuur een kleine verrassing voor ons in petto. De druppeltjes worden wat groter, ze volgen elkaar wat sneller op, ze worden wat kouder en flatsen op mijn hoofd. Natte sneeuw! Net als ik daaraan gewend ben, worden ze ook nog eens harder. Hagel! Bah. 

Dapper lopen we door. Bovenop de brug zijn we een gemakkelijke prooi voor de wind en de hagelkorrels, maar we geven niet op. “We gaan hier toch niet naar rechts hè?”, vraag ik de trainster als we bij de splitsing zijn. Maar waar ik voor vreesde, blijkt uit te komen. De trainster heeft een route uitgestippeld richting Stadshagen, dus we slaan rechtsaf. 

De hagel priemt in ons gezicht en de snelheid is er meteen uit. Dit loopt niet lekker, pijnlijk zelfs! De voorste lopers draaien zich om, met de rug in de wind, zodat de hagelkorrels niet meer de gezichten geselen, maar zich in de ruggen priemen. Voor het gevoel is het beter, maar erg veilig is het niet om achteruit de brug af te lopen, dus de trainster besluit om te keren. Snel bedenkt ze een alternatieve route, met de wind zoveel mogelijk in de rug. Dat loopt beter!

Bij de Kamperweg mogen we versnellen. Tot aan de Kwikfit en dan stofzuigen. Ha, lekker! Vol energie maak ik vaart en al snel loop ik op plek drie. Ik doe mijn best om het tempo gelijkmatig te houden, en volgens mij lukt dat ook. Totdat ik het begin van het CCC bereik. Maar ik moet nog tot aan het einde van dat langgerekte gebouw, en ik krijg het nu toch best zwaar. Pfff, met de fiets is het maar een klein stukje, maar zo lopend is het toch verder dan ik dacht. Met moeite houd ik het tempo vast tot het einde van de weg en ik ben blij dat ik mijn tempo mag laten zakken. 

Een stukje stofzuigen en dan gaat het verder. Rechtsaf naar de Nieuwe Veerallee. Ter hoogte van het voormalige Ecodrome versnellen we weer. Tot aan de tweede tunnel en dan weer stofzuigen. Nu weet ik mijn tempo iets beter te doseren en houd ik het gemakkelijker vol tot het eind, maar nu loop ik ook niet helemaal vooraan.

Het was even droog, maar nu begint het weer te regenen. We moeten toch wel gek zijn om met dit weer te lopen, concluderen we lachend. Maar die warme douche als we straks weer thuis zijn, maakt veel goed. Ik loop door tot in de tunnel en daar treuzel ik stiekem een beetje, zodat ik wat langer droog blijf. Maar dan moet ik toch de tunnel weer uit om te stofzuigen. Als ik achter de laatste loper ben aangesloten, gaat het verder. Langs de Willemsvaart, het bruggetje over, en de Oude Veerweg in. Daar versnellen we weer. Tot aan de Katerveerdijk en dan weer stofzuigen. 

Mijn verkoudheid heeft me inmiddels laten weten nog steeds aanwezig te zijn. Mijn neus zit helemaal dicht en ik krijg weinig lucht. Ik besluit daarom mijn tempo niet zo ver op te schroeven als bij de eerste versnellingen. Ik houd het tempo nu goed vol en na het stofzuigen gaan we verder Spoolde in. Het is inmiddels weer droog geworden en nu lijkt het erop dat het droog zal blijven tot het einde van de training. De donkere wolken zijn weg en de temperatuur is aangenaam.

Het leuke van lopen in een groep vind ik de afwisseling. Ik loop niet alleen, maar heb iemand om mee te praten tijdens het lopen. En niet één persoon, maar een heleboel. Eerst loopt ik naast Albert, om iets later bij Inez aan te sluiten en weer wat later klets ik gezellig met Nathalie. Heerlijk, die afwisseling. Ook de training zelf biedt genoeg afwisseling. De versnellingen en het stofzuigen zorgen ervoor dat ik mijn energie kwijt kan en mezelf weer kan opladen als het nodig is.

Maar vandaag is er nóg meer afwisseling: het weer. Ik heb gelopen in de regen, de natte sneeuw, hagel, pittige wind… En aan het einde van de training is het ineens heerlijk weer! Met extra energie loop ik verder, tussen de weilanden door, genietend van de frisse lucht, van de opvliegende eenden…

Met een omweg via Stadshagen gaan we weer terug naar Westenholte. Ik heb genoten vandaag, ondanks de winterse buien. Bijna anderhalf uur nadat ik mijn huis verliet, ben ik weer terug, met ruim 12 kilometer in de benen. Die warme douche en de glühwein heb ik nu wel verdiend, al zeg ik het zelf!