Twee weken volledige rust. Dat is lang. En saai. Ik zit op de bank. Boek op schoot, telefoon naast me en flesje water binnen handbereik. Ik ben alleen thuis. Manlief maakt een fikse wandeling ergens in Friesland en de kinderen zijn aan het werk.
Ik kijk naar buiten. Het zonnetje schijnt, de lucht is blauw. Het is mooi weer. Nog wel. Als ik de weersvoorspellingen mag geloven, krijgen we een nat en koud paasweekeinde. En ik zit binnen. Op de bank. Ik moet het nog rustig aan doen na de operatie van anderhalve week geleden.
Het herstel gaat langzaam, maar voorspoedig. De pijnstilling is al teruggebracht naar één paracetamolletje om de nacht door te komen en ik heb niet meer de neiging om bij elke stap die ik zet mijn buik vast te houden. Ik kijk nog eens naar buiten. Hoe lang zal het zo mooi blijven? Ik zucht eens diep en sta (voorzichtig) op. Ik heb besloten. Ik trek mijn schoenen aan en stap de deur uit. Ik ga wandelen!
Maar ja, die schoenen… Dat is nog wel een uitdaging. Hoe krijg ik die aan? En dicht? Ik zak door mijn kniën (bukken gaat nog niet zo goed) en pak mijn schoenen op. Ik loop naar de bank en zet de schoenen, ver open getrokken, voor me neer. Met beleid duw ik mijn tenen in de schoen en wrik en woel mijn voet, zodat deze verder de schoen in schuift. Met een beetje moeite kom ik met duim en wijsvinger net bij het hielstuk, om de schoen verder over mijn voet te trekken. Die zit! Nu mijn andere schoen. Ook dat lukt na enig gepriegel. Ik ga even rechtop zitten om uit te hijgen. En om moed te verzamelen voor het lastigste deel: de veters strikken.
Ik trek mijn veters aan, leg er een knoop in en dan buig ik me zover als ik kan naar voren om de strik te maken en aan te trekken. Pffff. Dat is zwaar, maar het lukt! Niet zo strak als ik eigenlijk zou willen, maar goed. Ik kom overeind om op adem te komen, voordat ik schoen twee op dezelfde manier aanpak. Ook dat lukt. Nu eerst op adem komen voordat ik mezelf uit de bank hijs.
Ik stap de deur uit en snuif de frisse lucht op. Heerlijk! Voorjaar, zonnetje, kwetterende vogels en bloesems in de appel-, peren- en perzikbomen.
Ik loop naar de kolk. Een korte wandeling langs het water. Vooral niet te gek doen die eerste keer dat ik mezelf buiten mijn huis (en tuin) begeef. In de kolk duikt net een fuut onder. Een meerkoetje kijkt om zich heen; hij lijkt de fuut te zoeken. Spelen ze verstoppertje?
Ik zie een bankje. Zal ik hier even rusten? Nee, dat is me net iets te snel. Ik loop door tot de volgende bank. Ik ga zitten en kijk uit over de kolk. In de verte staat de schapenboerderij waar mijn dochters nu aan het werk zijn. Even een foto maken van het uitzicht en dan weer verder. Ik ben ten slotte buiten om te wandelen!
In het gras zie ik twee witte bloempjes. Ze hebben wel wat weg van een kievitsbloem. Ze missen alleen wat kleur en blokjes. Ik loop door, maar realiseer me dan dat ik wel eens gelezen heb over witte kievitsbloemen. Ik pak google er even bij en zie dat het inderdaad een witte kievitsbloem is die ik zag. Ik keer om, om er een foto van te maken. Maar dat is nog niet zo simpel als het klinkt als je niet kan bukken. Ik zet mijn benen ver uit elkaar en zak door mijn knieën. Nee, nog steeds te ver van de bloem vandaan om een duidelijke foto te kunnen maken… ik zet de timer van de camera op 10 seconden, zak nog wat verder door mijn knieën en reik met één hand naar beneden, zo dicht mogelijk bij de bloem. Nu hopen dat de camera op mijn telefoon goed scherp stelt…
Na drie pogingen heb ik een foto die duidelijk genoeg is.
Ik loop door langs het water. Zo dicht bij huis en toch lijkt het alsof ik er echt uit ben! Ik kan hier naar links om terug te keren naar huis, maar ik besluit om mijn ommetje nog iets langer te maken en vervolg mijn weg. Ganzen vliegen gakkend over en een reiger stijgt verschrikt op als ik nader.
Ik merk nu toch wel dat de operatie nog maar pas geleden is. Mijn buik begint te trekken. Ik sta even stil en adem diep in en uit, terwijl ik geniet van mijn omgeving.
Gelukkig ben ik al bijna thuis. Ik sla linksaf en loop heel rustig verder. Eenmal thuis laat ik me voorzichtig op de bank zakken. Nog één uitdaging te gaan (schoenen uittrekken) en dan kan ik weer tot rust komen met een boek op mijn schoot en de telefoon binnen handbereik.
Dit was een mooi wandelingetje, in totaal iets meer dan 800 meter. Dat lijkt niks, maar voor mij is het al heel wat. Op naar de volgende 800!
